"Only for you, my friend"

Það góða við þessa frétt er að fylgi Samfylkingarinnar minnkar. Það dregur úr hættunni á að Ísland gangi í Evrópusambandið. Í forsíðufrétt Fréttablaðsins í dag er sagt frá hættumerki, en sömu frétt má sjá hér á vísir.is 

Indefence-hópurinn afhenti Bretum undirskriftarlista með mótmælum við beitingu hryðjuverkalaga. Þeim var beitt vegna IceSave.

Bretar svöruðu því til að þeir séu tilbúnir að hjálpa Íslendingum að komast inn í ESB á mettíma. Á einu ári! Þetta hljómar eins og "only for you my friend" tilboð. Það er alltaf fals á bakvið þau.

Og hvað hefur innganga í ESB með IceSave að gera?

Ekkert. Nákvæmlega ekki neitt.

Eða þannig ætti það að vera. Hjálpsemi Breta er alveg örugglega til að tryggja þeim fullan sigur í IceSave deilunni. Að þeir fái allt greitt. Það hentar Bretum að blanda þessu saman, því þeir vita að Samfylkingin er tilbúin að leggja IceSave drápsklyfjar á þjóð sína, vegna ofuráherslunnar á drauminn um ESB. Ekki einu sinni að láta á það reyna fyrir dómstólum hver lagaleg skylda okkar er í málinu. Eins gott að slíkur aumingjaskapur var ekki ráðandi á sjöunda og áttunda áratugnum. Þá hefðum við gefist upp fyrir Bretum fyrirfram og ekki fært út landhelgina.

En það er annað í þessu máli, sem þarf að taka alvarlega. Caroline Flint, Evrópumálaráðherra í bresku ríkisstjórninni segir í bréfi vegna málsins að aðgangur að fiskimiðum yrði væntanlega stórt atriði í þessu máli.

Já þeir eru hjálpsamir Bretarnir, vinir okkar. Only for you my friend.

Bretar hafa alla tíð verið sérlegir vinir okkar. Eitt hernám, 2-3 þorskatríð, löndunarbann og hryðjuverkalög eru bara lítilsháttar hnökrar á annars ágætum samskiptum. Kannski aflétta þeir hryðjuverkalögunum líka, ef þeir fá að veiða smá. Ef þetta gefur tóninn fyrir aðildarviðræður Íslands að ESB, þá gef ég ekki mikið fyrir það.

Dregur saman með flokkunum

Samfylkingin er ekki stjórnmálaflokkur

Þó að Samfylkingin fengi hreinan meirihluta á þingi, gæti hún ekki myndað ríkisstjórn.

Það er líklegri skýring á þögn Jóhönnu en að hún tali ekki nógu góða ensku eða dönsku. Ég gef lítið fyrir slíkar vangaveltur. Eiginlega vonlaust að útskýra uppgjafarstefnu Samfylkingarinnar, sama hvað tungumálið heitir.

Það kom glöggt í ljós, þegar Ingibjörg Sólrún þurfti að fara í veikindafrí, hversu sundurleit hjörðin er. Fundurinn í Þjóðleikhúskjallaranum undirstrikaði það. Svo var Ágústi Ólafi ýtt til hliðar, í fullri sátt, eins og það heitir.

Þegar Ingibjörg Sólrún þurfti, veikinda sinna vegna, að hætta þátttöku í stjórnmálum að sinni, hófst leitin að nýjum formanni. Jón Baldvin bauð fram krafta sína en var hafnað. Árni Páll var ekki til í formanninn, Dagur ekki heldur. Eða var honum hafnað líka? Enginn nefndi Össur. Frekari leit var gerð en án árangurs. Einn fundarmanna á landsfundi skýrði það þannig fyrir mér að ekki næðist sátt milli fylkinga innan Samfylkingarinnar.

Þar eru nefnilega ennþá Alþýðuflokkurinn og Þjóðvaki, einhver rest af Kvennalistanum, menn úr gamla Alþýðubandalaginu og enn aðrir sem stóðu utan flokka eða tilheyrðu eingöngu R-listanum. Upp á síðkastið hafa fyrrum Sjálfstæðismenn bæst í hópinn. Veit ekki með Framsókn, en líklega má finna menn þaðan líka.

Það tókst sem sagt ekki að finna formann.

Jóhanna sagði strax nei. Hún hafði ekki áhuga á að taka að sér formennsku í Samfylkingunni. Það er svo sem skiljanlegt, hún er komin með fullan eftirlaunarétt eftir þrjá áratugi á þingi og ætlaði að hætta fljótlega í stjórnmálum.

En af því að það er enginn annar stjórnmálamaður í Samfylkingunni neyddist Jóhanna til að taka að sér starfið. Hún er formaður, gegn vilja sínum.

Ef Samfylkingin fengi hreinan meirihluta þá kæmu allar klíkurnar upp á yfirborðið aftur. Úr því ekki var hægt að finna eða sameinast um formann sem vildi leiða flokkinn, hvernig gæti Samfylkingin mannað heila ríkisstjórn? Hún bara gæti það ekki. Það næðist aldrei sátt um heilt dúsín manna til að fylla stólana. Velferðarbrú til Brussel er nefnilega stefna sem ekki er hægt að fela sig á bakvið í öllum ráðuneytum.

Þögn Jóhönnu til umræðu í Færeyjum

Evran, fíbbl og atvinnuleysi

Ekki get ég séð að upptaka evru í samvinnu við AGS sé betri en upptaka evru með inngöngu í ESB. En það er einfaldlega óhjákvæmilegt að atvinnuleysi mun aukast á Íslandi við inngöngu í ESB og upptöku evru. Þetta útskýrir Eiríkur Bergmann prýðilega í svari sem Illugi Jökulsson birtir á DV-blogginu sínu í gær.

Eiríkur Bergmann, sem er í Samfylkingunni og dósent á Bifröst, er "einn helsti sérfræðingur landsins í ESB-fræðum" að sögn Illuga, sem jafnframt bendir á að þurfi að gæta að fræðimannsheiðri sínum "svo varla fer hann að ljúga einhverju að okkur!"

Kíkjum aðeins á hvað einn helsti sérfræðingur landsins í ESB-fræðum segir um málið.

Inngangan sjálf hefur ekki áhrif á atvinnustig. Atvinnuleysi er mismunandi eftir löndum innan ESB og Ísland er þegar virkur þátttakandi á innri markaði ESB. Þess vegna hefur innganga ekki áhrif á atvinnustig, ekki freka en á hitastig á Fróni.

     "Á hinn bóginn; ef Ísland myndi einnig taka upp evru ..."

Hægan, hægan!!

Hvað á hann við með EF? Það fer ekki framhjá neinum að evran er stóra markmiðið í ESB stefnu Samfylkingarinnar. Til þess er leikurinn gerður. ESB aðild er ítrekað kynnt sem "stefna í peningamálum". Hvað um það, höldum áfram með svarið.

Á hinn bóginn; ef Ísland myndi einnig taka upp evru, þá þarf að vera hægt að mæta áföllum í efnahagslífinu með nafnlaunalækkunum í stað þess að færa raunlaun niður í gegnum verðbólgu eins og jafnan hefur verið á Íslandi.

Án svoleiðis sveigjanleika, að geta lækkað nafnlaun í frjálsum samningum á vinnumarkaði, gæti evran mögulega haft í för með sér aukið atvinnuleysi.
(leturbreyting mín)

Getur einhver séð fyrir sér að laun á Íslandi (eftir kreppu) verði lækkuð í frjálsum samningum á vinnumarkaði? Það þarf ekki annað en að skoða viðbrögðin við orðum Katrínar Jakobsdóttur um daginn, um launalækkun sem nauðvörn í kreppu.

Ímyndum okkur niðurskuð á kvóta eða bara sýkta síld. Forsætisráðherra tilkynnir að þar sem við höfum ekki lengur okkar eigin gjaldmiðil og engin tök á að laga gengið að breyttum aðstæðum hafi stjórnvöld áveðið - í fullri samvinnu við öll launþegasamtök í landinu - að lækka laun um 7%. Allir segja já, já og eru sáttir.

Það þarf ekki að útskýra fyrir þeim sem komnir eru yfir fermingu, að þetta myndi aldrei ganga. Sátt um lækkun launa með handafli, sem eðlilegar aðgerðir í efnahagsstjórn! Aldrei. Samdrátturinn kæmi fram í atvinnuleysi eins og reynsla fjölmargra ESB þjóða sýnir. Staða þeirra er vissulega misjöfn, en sérstaða Íslands í atvinnumálum er slík að hætt er við að atvinnuleysisdraugurinn sæti sem fastast hér á Fróni.

Í kosningaloforðum Samfylkingar er talað um að skapa ný störf, koma öllum vinnufúsum höndum til starfa og útrýma atvinnuleysi. Um leið er talað um að ganga í ESB og taka upp evruna sem leiðir af sér aukið atvinnuleysi. Þetta rímar ekki vel saman.

Í lokin á samantekt Eiríks Bergmann kemur svo skýring í anda Árna Páls Árnasonar, sem telur að erfiður efnahagur evru-landanna sé ekki evrunni að kenna, heldur vegna þess að fólk kjósi yfir sig fífl. Einn helsti sérfræðingur landsins í ESB-fræðum tekur í sama streng þegar hann útskýrir hvers vegna evran leiði til atvinnuleysis:

En þá er líka við lélega stjórnmálamenn að sakast, en ekki gjaldmiðilinn, - sem ætti samkvæmt reynslu annarra ríkja að auka til muna aga í innlendri hagstjórn.

Þá vitum við það. Ef við erum með íslenska krónu og allt fer í steik, er það krónunni að kenna. Ef við erum með þýsk/franska evru og allt fer í steik, er það stjórnmálamönnunum að kenna. Eða öllu heldur kjósendum sem eru svo mikil fífl og kjósa yfir sig fífl.

Þó að Eiríkur Bergmann sé einn helsti sérfræðingur landsins í ESB-fræðum get ég bara ekki samþykkt að í Portúgal, á Ítalíu, Írlandi, Grikklandi, Spáni og mörgum öðrum ESB löndum séu eintóm fífl við stjórn. Þessi lönd glíma, eins og Ísland, við mikla erfiðleika í efnahagsmálum. Það er nærtækara að líta á það sem þessi lönd eiga sammerkt í peningamálum:  Þau eru öll með gjaldmiðil sem þau hafa enga stjórn yfir. Pikkföst í handjárnum evrunnar.

Sem sagt:
Ef evran kemur til Íslands þá fer atvinnuleysið aldrei. Einn helsti sérfræðingur landsins í ESB-fræðum hefur útskýrt þetta prýðilega.

Vilja upptöku evru í samvinnu við AGS

Mynd segir meira en 1.000 orð

Í myndatexta með viðtengdri frétt stendur: "Fánar Evrópusambandsins blakta utan við höfuðstöðvar Framkvæmdastjórnar ESB í Brussel."

Og hvaða fánar eru þetta? Bretlands, Danmerkur, Hollands, Grikklands, Póllands, Ítalíu, Þýskalands ...  ?

Nei, það er ekki svo.

Þeir eru, talið frá vinstri:

Fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB, fáni ESB og fáni ESB.

Fánar hinna þjóðanna 14 sjást ekki á myndinni.

Þetta er í fullkomnu samræmi við hinar boðuðu breytingar í Lissabon samningnum: Að breyta ESB úr sambandi 27 sjálfstæðra ríkja í eitt sjálfstætt sambandsríki.

5 sérálit nefndar um Evrópumál

Nú þyngist ESB trúboðið

Þegar Samfylkingin er annars vegar þarf ekki að koma á óvart að rauði þráðurinn er uppgjöf og ESB. Á fundinum sagði Jón Sigurðsson að umsókn um aðild að ESB gæti orðið akkeri fyrir endurreisn atvinnulífsins.

Þetta endalausa ESB stef þarf ekki að koma á óvart í ljósi kosningastefnunnar sem samþykkt var á landsfundi Samfylkingarinnar nýverið. Stefna fylkingarinnar í atvinnumálum, efnahagsmálum, peningamálum, velferðarmálum, umhverfismálum og bara öllum málum, er þessi.

1. Gefumst upp og förum að grenja.
2. Skríðum til Brussel og hrópum hjáááááálp!!!
3. Biðjum ömmu Brussu að leyfa okkur að nota útlenska peninga.
4. Stingum hausnum í sandinn og vonum að allt lagist af sjálfu sér.

Ég ábyrgist ekki að ég muni þetta orðrétt, en efnislega.

Þessi Jón Sigurðsson, sem talaði á fundinum. Er þetta sami Jón og svaf á verðinum í Fjármálaeftirlitinu? Sami Jón og pósaði svo nett sem fyrirsæta Landsbankans á IceSave bæklingnum? Ætti hann ekki að láta fara lítið fyrir sér frekar en að vísa þjóðinni veginn?

Húsfyllir á fundi Samfylkingar

Æ, æ, kjaftshöggið gleymdist

Það stefnir allt í rauð-græna stjórn eftir kosningar og hefur svo sem gert það lengi. Á sama tíma og könnun sýnir þriðjungs fylgi við S-lista er kosningastefnan kynnt.

Inngangurinn er uppgjör við bankahrunið og geta menn eflaust haft margar skoðanir á því. Í kafla 2 er eitt sem mér finnst höfunum þessarar 74 síðna skýrslu ekki til sóma.

Á bls. 18 ef kafli sem ber yfirskriftina "Varnir gegn kreppunni" og segir þar "mikilvægt er að byrðum sé réttlátlega dreift og stutt við þá sem veikast standa." Gott og vel, það geta allir tekið undir það. Meðal þeirra sem hér er átt við eru lífeyrisþegar.

Á bls. 24 er svo kaflinn "Nýskipan almannatrygginga" þar sem því er haldið fram að réttindi og kjör lífeyrisþega hafi verið bætt undir forystu Jóhönnu Sigurðardóttur. Í tölulið 6 segir síðan:

Frítekjumark á fjármagnstekjur, tæpar 100 þúsund krónur á ári. Lágmarks-framfærslutrygging lífeyrisþega upp á 150 þúsund krónur á mánuði var innleidd 1. september og hækkuð í 180 þúsund 1. janúar 2009.

Hér vantar talsvert upp á sannleikann.

Í desember var tekjutenging fjármagnstekna nefnilega tvöfölduð hjá ellilífeyrisþegum. Þegar gefin var út reglugerð á Þorláksmessu, undirrituð af Jóhönnu Sigurðardóttur, hefði verið eðlilegt að tvöfalda frítekjumarkið til samræmis. Sér í lagi vegna þess að hún bitnar eingöngu á þeim sem eiga minnst. En það var sko aldeilis ekki gert. Það var hækkað úr 90.000 krónum í 98.640 krónur.

Gamla fólkið fékk kjaftshögg í jólagjöf. (Nánar hér)

Það er óvéfengjanleg staðreynd að gamalt fólk með takmörkuð lífeyrisréttindi varð fyrir skerðingu. Þetta liggur fyrir. Bæði í lagatexta og reglugerð. Það eitt er nógu skammarlegt, en að ætla að breyta kjaftshögginu í skrautfjöður er fyrir neðan allar hellur.

Á Nýja Íslandi átti heiðarleikinn er vera í hávegum hafður. Þetta er smekklaust. Svo eru svona karlar eins og Helgi í Góu að reyna að benda á óréttlætið en verður því miður lítið ágengt.

 

 

Þriðjungur myndi kjósa Samfylkingu

Töfralausn #4 fyrir Joð

Það á að hætta að miða allt út frá hagsmunum fjármálakerfisins einum saman, segir maður að nafn Jón P. í bréfi sem Bogi Jónsson birtir á bloggi sínu í dag.

Það er alltaf gaman að lesa smellin bréf. Ofangreind orð eru í einni af tillögum Jóns P. til fjármálaráðherra, sem hann leggur til að komi í stað töfralausna sem ekki eru til.

Ekki þarf að hafa miklar áhyggjur af fjármálakerfi sem hefur verðtryggingu, okurstýrivexti, breytilega vexti, einhliða samningsskilmála, bankaleynd, hundruð hagfræðinga og lögfræðinga, skattaskjól, gervifyrirtæki, huliðshjálm, krosseignarhald í þrívídd, spillingu, shejk, bónusa, kaupauka, alþjóðlega útbreiðslu, neyðarlög, margendurtekna gjaldþrotareynslu, þjóðarábyrgð, belti, axlabönd og Steingrím Joð. Eða það telur bréfritari.

Það er fleira áhugavert í bréfinu, t.d. er Ástþóri hrósað fyrir framgöngu sína í framboðsþættinum á RÚV um daginn! Bréfið má sjá á bloggi Boga. Menn geta svo verið sammála eða ósammála, eftir atvikum.

"Stríðið gegn Íslandi"

Það er mögnuð og athyglisverð grein á bls. 22 í Fréttablaðinu í dag. Höfundurinn heitir Michael Hudson og er sérfræðingur í alþjóðafjármálum og vinnur nú að nýrri skattalöggjöf fyrir Bandaríkin. Hann hefur áður starfað sem ráðgjafi Hvíta hússins og í tveimur ráðuneytum Bandaríkjastjórnar.

Hudson verður í Silfrinu á morgun. Hann segir að Ísland hafi orðið fyrir "fjármálaárás" sem hafi ekki síður banvænar afleiðingar en hernaðarárás.

Fleiri verða veikir, lifa í örvæntingu og deyja fyrir aldur fram ef þjóðin neitar ekki að greiða til baka megnið af þeim lánum sem prangað hefur verið inn á hana á síðustu átta árum.

Hann fullyrðir að voldugustu skuldunautarnir muni beita öllum ráðum til að þvinga Íslendinga til að greiða skuldir sínar, sem þeir myndu þó aldrei greiða sjálfir ef þeir væru í okkar sporum.

Nokkrar tilvitnanir úr greininni:

Það fyrsta sem Íslendingar þurfa að gera er að átta sig á að landið hefur orðið fyrir efnahagslegri árás útlendinga, sem studdir voru af íslenskum bankamönnum.

... telja íslenskum almenningi trú um að honum standi ekkert annað til boða en að borga skuldirnar sem örfáir einstaklingar hafa steypt sér í.

... þær skuldir sem krafist er að (þjóðin) greiði eru meiri en hún getur ráðið við.

Íslendingar hafa verið prettaðir. Eiga þeir að líta á það sem skyldu sína að greiða þjóðum sem hafa ekki í hyggju að greiða nokkurn tímann sínar skuldir?

"Lánin eða lífið?" segir í millifyrirsögn Hudsons, sem telur að afnám verðtryggingar og að fá niðurfelldar skuldir séu forsenda þess að endurreisa megi heilbrigt efnahagskerfi. Áhersla hans á niðurfellingu skulda er athyglisverð í ljósi þess að Samfylkingin er tilbúin að samþykkja IceSave pakkann til að sjá Evrópudraum sinn rætast. Það er aðgangseyrir sem hún er tilbúin að láta þjóðina borga.

Í lokaorðum greinarinnar segir þetta:

Aldrei hefur verið betra tækifæri til að taka afstöðu til þess um hvað standa á vörð - óyfirstíganlegar skuldir eða framtíð íslensks samfélags. Munu stjórnvöld verja þegna sína fyrir afætum fjármálaheimsins, eða munu þau færa þeim íslenska hagkerfið á silfurfati? Það er spurningin sem íslensk stjórnvöld verða að svara.

Þessu þurfa stjórnmálaflokkarnir að svara, hver fyrir sig. Heiðarlega og fyrir kosningar. Sú mynd sem Hudson dregur upp í grein sinni er dökk. Ég mæli með að menn lesi síðu 22 í Fréttablaðinu.

Á visir.is er önnur grein eftir Hudson, líka áhugaverð.
Bendi líka á þetta viðtal á YouTube.

 

ESB - fyrir þá sem vilja gefast upp

"Efnahagsleg rök duga ekki til" segir í viðtengdri frétt og er haft eftir hinum danska Dr. Martin Marcussen. Annar Dani og Evrópusinni, Uffe Ellemann-Jensen hefur tekið í sama streng og varað Íslendinga sterklega við því að ganga í sambandið á efnahagslegum forsendum. Hann segir að það séu beinlínis rangar forsendur.

Í fréttinni er komið inn á atriði sem allir þeir sem aðhyllast uppgjafarstefnu Samfylkingarinnar ættu að velta fyrir sér. Meðal þess sem Dr. Marcussen segir er þetta:

Síðan hefði fólk áttað sig á því að ESB snerist um margt fleira, m.a. um hápólitísk atriði. Mörgum hafi því þótt sem stjórnmálamenn hafi beitt blekkingum í umræðunni og afleiðingin væru sú að vantraust hefði skapast milli stjórnmálamanna og almenning.

Innganga í ESB snýst nefnilega um svo miklu meira en evrur, fisk og fallvötn. Menn verða að reyna að hugsa 15 eða 20 ár fram í tímann og líka um hvaða vald er framselt, hver fær það í hendur og hvernig er farið með það.

Verðum við sátt innan ESB 15 árum eftir að kreppan er búinn og gleymd? Munu menn þá sjá eftir að hafa ekki lengur forráð yfir eigin velferð? Verður þá orðið of seint að átta sig á að innganga er ekki bara "aðgerð í efnahagsmálum"?

Hið framselda vald verður þá komið langt í burtu í hendur manna sem bera takmarkað skynbragð á þarfir íslensks samfélags, sem er svo ólíkt því sem þeir þekkja sjálfir. Fjarlægt vald er vondur kostur, jafnvel þó þeir sem hafa það með höndum séu bæði góðir menn og velviljaðir.

Innganga í ESB, núna í kreppunni, er eitruð blanda af uppgjöf og úrræðaleysi.

 

Efnahagsleg rök duga ekki til

Skítt með stjórnarskána

Frá því fyrir áramót verið hefur rætt um stjórnlagaþing. Tilgangurinn er að semja nýja stjórnarskrá til þess m.a. að efla Alþingi og styrkja lýðræðið. Þannig skal uppræta vonda stjórnsýslu og tryggja að lagafrumvörp verði ekki öll smíðuð í ráðuneytunum og stimpluð á Alþingi. Skerpa skal á þrískiptingu valdsins, tryggja almenn mannréttindi og setja fram aðrar þær reglur og tilmæli sem stjórnarskrá er ætlað að geyma. Svo á að afgreiða útkomuna með þjóðaratkvæði.

Það er hið besta mál.

Þessa dagana þrefa menn á þingi um breytingar á stjórnarskránni sem hafa ekkert með stjórnlagaþing að gera, heldur að ná fram breytingum til að búa í haginn fyrir hið eina pólitíska baráttumál Samfylkingarinnar; að ganga í Evrópusambandið.

Þessu er pakkað í huggulegar umbúðir, með einu ákvæði um auðlindir, örðu um þjóðaratkvæði og viðauka um stjórnlagaþing. Ef skoðaðar eru breytingartillögur og nefndarálit mætti ætla að frumvarpið hafi verið rissað upp í flýti. Mætti reyndar setja skýrari ákvæði um tímafresti en gert er í nefndarálitinu.

Það er 2. greinin sem er stóra málið. Þó það sé kannski ekki verra að breyta stjórnarskrá með lagasetningu og þjóðaratkvæði en með núgildandi reglum, þá eru það ástæðurnar sem að baki liggja sem taka af þessu allan glansinn. Auk þess á Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands að hafa virðingarsess umfram önnur lög. Það er ekki við hæfi að breyta henni eins og verið sé að afgreiða lög um vörugjald af nagladekkjum.

Ef minnihlutastjórn, sem starfar í þrjá mánuði, getur knúið fram slíkar breytingar á stjórnarskránni, er þá einhver þörf fyrir stjórnlagaþing? Ef þingið getur reddað svona snúningum með bakhöndinni, til hvers að kosta milljarði til stjórnlagaþings sem fengi bara að þrefa um forsetaembættið og þjóðkirkjuna? Og hvað ef stjórnlagaþingið kæmist að annarri niðurstöðu en Alþingi?

Það er einhver falskur tónn í þessu. Er ekki tilgangurinn með stjórnlagaþingi einmitt sá að koma vinnunni upp úr flokkspólitískum hjólförum? Að valdhafar semji ekki við sjálfa sig? Samt á að gera þetta svona.

Bullandi ágreiningur