Kratar hafa ljóta kæki

Þegar Gylfi og félagar í ASÍ gerðu kjarasamninga í vor var samið um kjarabætur sem ekki var innistæða fyrir.

Strax var ljóst að það myndi orsaka hækkanir, sem yrði velt út í verðlagið, sem veldur verðbólgu, sem þýðir að lánin hækka ... það þekkja allir þessa sögu.

En Gylfi Arnbjörnsson gaf "lítið út á slíkt" og lofaði auknum kaupmætti. Og nú hefur verðbólgan hækkað, eins og allir væntu, nema Gylfi.

Og hvað gera kratar þá?

Þegar þeir klúðra einhverju og skilja það ekki, er krónunni kennt um. Ég spáði að sú yrði raunin núna, en reyndist ekki sannspár. Gylfi notaði annan kratakæk og réðist á bændur.

Samningar ASÍ eru stikkfrí í hans augum. Í staðinn fékk hann að vaða uppi á RÚV og heimta "að landbúnaðarkerfið verði stokkað upp" og sagði að bændur væru "að taka meira til sín", sem reyndist rangt. En það átti að skella skuldinni á bændur.

Árásir krata á bændur, í tíma og ótíma, eru orðnar frekar þreytandi.

 

Búvörur hækkað minna en aðrar neysluvörur

Hættulegur forseti. Alveg stórhættulegur.

 

Ástandið á Íslandi getur aldrei orðið svo slæmt að ESB geti ekki gert það verra.
   

Þetta sagði breski Evrópuþingmaðurinn Daniel Hannan í grein sem hann ritaði skömmu eftir hrun. Eftir stefnuræðu forseta Framkvæmdastjórnar ESB í morgun efast ég ekki um að Bretinn hefur lög að mæla.

Engu er líkara en að Barroso sé haldinn messíasarkomplex. Hann ætlar að bjarga heiminum. Hann boðar enn meiri samruna og miðstýringu með tilheyrandi framsali á fullveldi aðildarríkjanna. Sem er þó orðið ærið fyrir.

Kröfunni um yfirþjóðlegt fjármálaráðuneyti, með sjálfstæðu valdi til skattlagningar og öllu tilheyrandi, fylgir hann eftir með þessum orðum:

Governments, let's be frank, cannot do this by themselves. Nor can this be done by negotiations between governments.

The commission is the guarantor of fairness.
 

Já, „The commission" er Framkvæmdastjórn ESB sem hann stýrir sjálfur. Hann er aðal maðurinn. Það er ekki hægt að treysta ríkisstjórnum aðildarríkjanna, en Hann Sjálfur getur.

 „Við þurfum óháð vald Framkvæmdastjórnarinnar" heimtaði Barroso, sem almenningur hefur aldrei kosið. Hann vill fá til sín völdin og stjórna allri Evrópu. Menn sem hugsa og tala svona geta verið hættulegir. Alveg stórhættulegir.

Þetta er þó ekki það versta sem kom frá portúgalska maóistanum í morgun. Hægt er að lesa um ræðu hans hér (og eflaust miklu víðar). RÚV sá þó ekki ástæðu til að fjalla um ræðuna nema rétt í mýflugumynd.

 

Barroso: ESB lifir í evru-blekkingu

REUTERS fréttaveitan birti helstu punkta úr stefnuræðu forseta Framkvæmdastjórnar ESB, sem hann hélt í Strassbourg í morgun.

Barroso sagði meðal annars að það væri blekking að halda að einn gjaldmiðill og einn markaður geti virkað, ef aðildarríki fái áfram að ráða fjárlögum sínum og efnahagsstefnu sjálf.

Hann endurómar boðskap helstu ráðamanna stóru ESB ríkjanna; boðar aukna miðstýringu og stofnun ESB-sambandsríkisins.

It was an illusion to think that we could have a common currency and a single market with national approaches to economic and budgetary policy.
 

Þegar meira að segja forsætisráðherra ESB er farinn að tala upphátt um hönnunargalla Sambandsins er tímabært að RÚV - sameign okkar allra, fjalli um Evrópusambandið eins og það er.

Ekki fá "hlutlausa álitsgjafa" heldur vinna eigin fréttaskýringar, byggðar á upplýsingum vandaðra erlendra miðla eins og Reuters. Segja fólki satt.

Frétt Reuters er hér.

Barroso fer að verða besti talsmaður þeirra sem vilja að Ísland standi utan við Evrópuríkið.

 

SÖNN SAGA: Ævintýri barónessu

 
Breska barónessan Cahterine Ashton er án nokkurs vafa í mestu uppáhaldi hjá mér af öllum þeim sem fást við stjórnmál í Evrópu nú um stundir.

Hún er kannski ekki góður stjórnmálamaður og margir þegnar hennar hafa aldrei heyrt hennar getið.

Það er ævintýraleg leið hennar til metorða gerir sögu hennar merkilega.

Alveg stórmerkilega.

　

I. hluti - Skúrki sparkað.

Um miðjan síðasta áratug var skúrki sparkað úr London. Þá gat enginn séð að sá atburður ætti eftir að hafa áhrif á örlög óþekktu barónessunnar, enda tengdist sparkið henni ekkert. Eða svo héldu menn. Skúrkurinn, Peter Mandelson, þurfti að segja af sér embætti í annað sinn fyrir að misfara með skattfé almennings. Tony Blair sendi hann í útlegð til Brussel í refsingarskyni.

Þar var Mandelson gerður að viðskiptaráðherra Evrópusambandsins og smellpassaði í skúrkahóp Barrosos, yfirkommissars. Ætlunin var að láta hann afplána a.m.k. eitt kjörtímabil í höfuðborg Evrópuríkisins.
 

II. hluti - Hryðjuverkalög á Ísland.
Skúrkur kemur heim.

Nýi foringi útlagans, Gordon Brown, hafði vaxandi áhyggjur af fylgistapi. Þegar styttist í kosningar þurfti því að tjalda öllu til, eins og að beita hryðjuverkalögum gegn Íslandi til að sýnast stór og sterkur. Þá kallaði foringinn Mandelson heim úr útlegðinni til að styrkja flokkinn í komandi kosningabaráttu.

Íslandsvinurinn Brown þurfti að senda einhvern til Brussel í staðinn því eitt ár var eftir af "kjörtímabili" Mandelsons. Ekki mátti missa góða menn svo arftaki var sóttur í lávarðadeildina. Þar fannst einhver barónessa, sem skipti flokkinn engu máli.

III. hluti - Barónessa send úr landi.

Gordon Brown, sem fór rangt með nafn óþekktu barónessunnar, tókst að senda hana úr landi. Catherine Ashton var ekki kjörin til þings, frekar en aðrir meðlimir lávarðadeildarinnar þar sem blátt blóð er aðgöngumiðinn. Hún giftist vel. Hún hafði enga reynslu af stjórnun og enn minna vit á viðskiptamálum. En samt var hún orðin viðskiptaráðherra Evrópuríkisins. Reyndar aðeins til að hlaupa í skarðið þetta eina ár, en embætti er embætti.

IV. hluti - Smá tafir vegna yfirgangs.
Stólnum reddað með Icesave.

Það teygðist á "kjörtímabili" barónessunnar á meðan félagar hennar í ríkisstjórn Barrosos neyddu Íra, með pólitískum yfirgangi, til að kjósa aftur um sáttmála sem þeir vildu ekki. En það tókst og svo kom nýtt "kjörtímabil". Barroso tryggði sér áframhaldandi setu í embætti með því að taka málstað Breta í Icesave deilunni við Íslendinga og tryggja sér þannig stuðning þeirra. Barónessan átti ekki von á sæti í stjórninni áfram - og fékk það ekki heldur.

V. hluti - Óvænt stefnubreyting.

Sáttmálinn, sem enginn vildi, þýddi að til urðu tvö ný embætti. Forseti og utanríkisráðherra*. Tony Blair var talinn líklegur fyrsti forseti Evrópusambandsins, sem vildi fá þekkt andlit í embættið. Sterkan leiðtoga ríkisins. En því miður fyrir Blair var stutt í yfirheyrslur vegna innrásarinnar í Írak. Þegar svo gagnrýni varð háværari á enn aukna miðstýringu með "stóru nafni" í forsetaembætti breytti Brussel um stefnu.

Að sinni skyldi útvatna nýju embættin og setja lítt þekkta menn í stólana. Þar með yrði ekki skyggt á stubbana þrjá; Barroso, Sarkozy og Berlusconi. 

VI. hluti - Nóbody kallar á barónessu.

Fyrir valinu í embætti forseta varð Belginn Herman Van Rompuy (mynd), lítt þekktur á heimsvísu, hálfgert pólitískt nóbody. Þá þurfti Evrópuríkið að vanda valið í sæti utanríkisráðherra*.

Herman var karl svo það þurfti konu í hinn stólinn. Hann var frá smáríki svo hún þurfti að koma úr einu hinna stærri. Hann var hægri-miðjumaður svo hún þurfti að vera af vinstri helmingnum.

Og viti menn: Barónessan sjálf smellpassaði og fékk starfið. Aðeins 16 mánuðum eftir að hún var send til Brussel í hallæri, til að hlaupa í skarðið fyrir skúrk, var hún orðin valdamesta manneskjan í gjörvallri Evrópu í utanríkismálum.

Sannkölluð sorgarsaga.

Það má gleðjast með barónessunni yfir ævintýralegum frama. Það verður seint leikið eftir að manneskja sem aldrei hefur boðið sig fram og aldrei verið kosin af neinum til að gera neitt, skuli hljóta eitt af valdamestu embættunum í heimsálfunni.

Barónessan er í "uppáhaldi" hjá mér, en ekki af æskilegum ástæðum. Heldur vegna þess að saga hennar er táknræn fyrir hvernig Evrópusambandið er að þróast í hættulega átt, burt frá lýðræðinu. Það getur ekki boðað gott og ætti að vera umræðuefni á íslenskum fundum um Sambandið.

----- ----- -----

* Á brusselsku kallast embættið "Æðsti talsmaður stefnu Sambandsins í utanríkis- og öryggismálum" sem á mannamáli þýðir: Utanríkisráðherra. 

Á ensku er brusselski titillinn "The High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy".
 

Opinn fundur um aðildarumsókn

€ - tákn um klúður

Það er ekki gott að segja nákvæmlega hvenær "Evrópuverkefnið" fór út af sporinu. Líklega fyrir löngu, þótt afleiðingar séu núna að verða öllum ljósar.

Evrópusambandið sem Ísland sótti um aðild að sumarið 2009 er búið að vera. Hvað kemur í staðinn veit enginn með vissu.

Var Maastricht fyrsta óheillasporið? Fjórfrelsið lítur vel út á pappír en aukin miðstýring og framsal á fullveldi hefur ekki reynst það snjallræði sem höfundarnir ætluðu. Lýðræðið var sett í aukahlutverk.

Evran var tilraun sem mistókst. Þeir sem vöruðu við einum gjaldmiðli fyrir mörg ólík hagkerfi voru sagðir úrtölumenn og jafnvel óvinir Evrópu! Í dag þarf engin að efast um að aðvaranir þeirra voru á rökum reistar.

Lissabon sáttmálinn var ljótasta skrefið og verra en evran þar sem lýðræðið var vísvitandi sniðgengið af ráðamönnum Evrópusambandsins. Nýtt yfirvald búið til án umboðs frá kjósendum. Ef þú svínar á lýðræðinu færðu það í bakið seinna. 

Feilsporin voru fleiri og nú eru öll hjólin dottin undan vagninum.

----- ----- -----

Sáttmálinn - með stórum staf og ákveðnum greini - kenndur við Lissabon, átti að vera hin endanlega löggjöf. Hann er ekki orðinn tveggja ára og þegar úteltur. Svona fer þegar möppudýr svína á lýðræðinu. Nú þarf að skrifa upp á nýtt til að "bjarga evrunni". Fá henni breytt hlutverk og nýtt líf.

Sambandsríkið ESB: Sú hugmynd sem á mestu fylgi að fagna er að laga klúðrið með meira klúðri. Enn meira framsal á fullveldi og aukin miðstýring. Evrópskt fjármálaráðuneyti með sjálfstætt vald til skattlagningar og stjórn á fjárlagagerð ríkjanna. Hljómar hættulega sovéskt.
    

Kaldhæðnin í þessu er að skipbrot ESB mun ýta undir hraðari og meiri samruna. Kenningar neófúnksjónalista reyndust réttar. Evrópusambandið verður meira fráhrindandi með hverri vikunni sem líður.