Auðlindir. Hvaða auðlindir?

Þegar einhver setur sig á móti því að færa formleg yfirráð yfir fiskimiðunum úr landi er jafnan stutt í afbakanir. Þá kemur iðulega þessi klassíska spurning frá aðildarsinnum: Hefur ESB nokkurn tímann "sölsað undir sig" auðlindir annarra aðildarríkja?

Svarið er auðvitað nei, því ESB hefur ekki afskipti af öðrum auðlindum en fiski. Það hefur aldrei reynt á neitt viðlíka framsal forræðist yfir eigin auðlindum og yrði við inngöngu Íslands. Aldrei! 

Í auðlindamálum er aðeins eitt sem við þurfum að velta alvarlega fyrir okkur. Það er sú auðlind sem er ólík öllum hinum: Fiskurinn í sjónum. Eina auðlindin sem felld er undir yfirþjóðlega stjórn í Brussel.

Formaður Evrópusamtakanna setur allar auðlindir undir einn hatt í blaðagrein og flaggar sölsa-undir-sig "rökunum", hvort sem það er vísvitandi afbökun eða þekkingarleysi.

Illugi Jökulsson skrifaði bloggfærsluna "Hvar eru þessar auðlindir?" Þar er málinu stillt upp eins og spurningu um hvort útlendingar líti eitthvað sem við eigum hýru auga. Að "hið illa ESB ásælist auðlindir okkar" eins og hann orðar það. Eins og málið snúist í alvörunni um það.

Að ráða eigin málum

Um miðja 19. öld börðust Íslendingar fyrir því að fá að ráða meiru um eigin mál en að hafa í besta falli 4% atkvæðavægi í Köben. Nú, einni og hálfri öld síðar, er til fólk sem telur í lagi að færa formleg yfirráð yfir okkar dýrmætustu auðlind til yfirþjóðlegrar stjórnar, þar sem við hefðum 0,06% atkvæðavægi.

Framsal gæti verið í lagi ef hagsmunirnir væru þeir sömu, aðstæður nákvæmlega eins og atkvæðavægi í takt við aflamagn eða mikilvægi greinarinnar. En svo er aldeilis ekki.

ESB er stór innflytjandi á fiski en Ísland er útflutningsríki. ESB rekur sjávarútveg sem olnbogabarn í landbúnaði en á Íslandi er hann meginstoð. ESB veitir margvíslega styrki til útgerðarinnar en á Íslandi þarf hún að vera arðbær (og má aldrei detta inn í styrkjakerfi). Innan ESB er mikilvægi sjávarútvegs hverfandi en á Íslandi afgerandi. Fleira mætti telja.

Hagsmunirnir Íslands og ESB eru gerólíkir, nánast eins og svart og hvítt. Það er flestum Evrópuþjóðum beinlínis framandi að litið sé á fiskimið sem auðlind.

Þegar hagsmunir rekast á (og það mun gerast) er ólíklegt að eitthvert aðildarríkjanna eigi mikla samleið með þeim íslensku. Hvort er þá líklegra að hagsmunir 0,06% íbúanna verði undir eða ofaná!

Það sem ætti að vera til umræðu í auðlindamálum er HVERS VEGNA í ósköpunum við ættum að setja okkar verðmætustu auðlind undir kerfi sem var hannað fyrir allt annað umhverfi, er meingallað og hefur reynst öllum illa.

Kemur einhver auga á vitglóru í því?

 

Það er bannað að segja satt

Jón Bjarnason, landbúnaðar- og sjávarútvegsráðherra, hefur gert sig sekan um alvarleg mistök. Honum varð það á að segja satt, já meira að segja allan sannleikann, um aðlögunarferlið sem Samfylkingin setti í gang. 

Ráðherrann á að segja þjóðinni að "kaffispjallið í Brussel" séu bara könnunarviðræður til að "sjá hvað er í boði". Það eru réttu umbúðirnar - framleiddar í Stimplagerð Samfylkingarinnar - og jafn innantómar og Velferðarbrúin, Fyrningaleiðin, Skjaldborgin o.s.frv., o.s.frv.

Jón Bjarnason má ekki láta það þvælast fyrir sér þótt einhver Egill bloggari bendi á skjalfestan sannleikann frá kommissar í Brussel. Ef hann vill halda embættinu verður hann að skilja, að þegar Evrópusambandið ber á góma, er stranglega bannað segja fólki satt.

Nú verður Jón að bæta ráð sitt og fylgja handriti Steingríms: "Já, Jóhanna, ég skal samþykkja hvað sem er ef þú leyfir mér að sitja áfram í stólnum". Það myndi styrkja stöðu hans innan ríkisstjórnarinnar ef hann lýsti sig reiðubúinn til að svíkja kvaða kosningaloforð sem er.

 

Íþróttaálfinum stolið út Latabæ

ESB hefur eytt meira en tveimur milljörðum í ávaxtarannsóknir þar sem komist var að því að það er hollt að borða ávexti. Þá vitum við það. Stór hluti peninganna fór í að hanna ofurhetjuna Mr. Fruitness, sem er lítið annað en grænklædd stæling á íþróttaálfinum í Latabæ.

Íþróttaálfurinn er hugarsmíð Magnúsar Scheving. Hann er ráðagóð hetja með krafta í kögglum, sem er ætlað að hvetja börn til að borða hollan mat; grænmeti og ávexti.

Mr. Fruitness er hugasmíð möppudýranna í Brussel. Hann er ofurhetja með yfirnáttúrulega krafta, sem er ætlað að hvetja börn til að borða hollan mat; grænmeti og ávexti.

Verkefnið sem gat af sér Mr. Fruitness var kallað IsaFruit og stóð yfir í fjögur ár. Alls komu um 200 vísindamenn að verkinu. Niðurstöður voru nýverið kynntar með pompi og prakt í Brussel.

Ein af helstu niðurstöðunum er að það má minnka líkur á að epli skemmist með því að dýfa þeim í 50-52 gráðu heitt vatn í 40 sekúndur og að það er gott fyrir kólesterólið að borða tvö epli á dag. En stærsti og dýrasti afrakstur verkefnisins er Mr. Fruitness.

Að sjálfsögðu hefur verið búinn til ESB vefsíða á fimm tungumálum um Mr. Fruitness. Smellið hér og njótið. Þar er hægt að taka þátt í leik og fá uppskriftir.

Sannar sögur frá Brussel
Þær eru ófáar sögurnar frá Brussel sem eru með svo miklum ólíkindum að margir telja þær hreinan uppspuna. Þær væru efni í stóran greinaflokk og þessi um stóru ávaxtarannsóknina er dagsönn. Margir telja að svona verkefni eigi alls ekki að vera á verksviði ESB og eru ósáttir við að peningum sé eytt í þau á sama tíma og aðildarríkjum er gert að spara á öllum sviðum.

Það tekur glansinn af verkefninu að stærsti afraksturinn er svo mikil stæling á íþróttaálfinum úr Latabæ, að jaðrar við hugverkastuld. Sá grænklæddi úr Möppudýragarði tekur þó líklega ekki lýsi.

 

ESB - alls konar fyrir aumingja

Þegar allt um þrýtur má alltaf reyna að kaupa atkvæði. Það var gert á Nýfundnalandi með sorglegum afleiðingum, ESB hefur gert þetta í A-Evrópu og hikaði ekki við að brjóta gróflega eigin reglur þegar kosið var (aftur) um dulbúnu stjórnarskrána á Írlandi.

Nú hefur heil tylft ráðamanna í Brussel sagt okkur að það verða engar varanlegar undanþágur, þýsk-franska töframyntin reynist jaðarríkjunum fótakefli og lýðræðinu var úthýst með Lissabon samningnum. Um leið var sambandinu breytt í sambandsríki og vægi smæstu ríkjanna skert um meira en 90%. Og nú eru menn smátt og smátt að sjá að það sem kallað var viðræður er í raun aðlögunarferli.

En þegar rökin gufa upp og undanhald ESB-sinna er orðið eins og ítalskur skriðdreki, með einn gír áfram og fimm afturábak, verður gripið til styrkjanna. Að veifa peningum framan í fólk. Það falla alltaf einhverjir fyrir ölmusum.

Stærsti "styrkurinn" eru milljarðarnir sem ESB ætlar að verja til að greiða sinn hluta af aðlögun Íslands. Það þarf að höggva tær og tálga hæla svo allir geti notað sömu stærð af skóm. Þetta er að sjálfsögðu kallað styrkur í glansmynda- og áróðursskyni. Honum var gaukað að okkur um leið og ESB samþykkti nýjar reglur um merkingar á eggjabökkum!

Svo dúkka þeir upp hver af öðrum: Lagadeildin fær einn og Matís fær annan. Og HÍ fær styrk vegna þátttöku í verkefni um fiskveiðistjórnun. Það hlýtur að ganga vel í landann. Nýlega birti svo Fréttablaðið grein um nauðsyn ESB-styrkja fyrir framtíð íslenskrar menningar, sem þó hefur staðið traustum fótum, fjölbreytt og blómleg, frá því löngu fyrir daga Evrópusambandsins. Fleiri ölmusur má finna með hjálp Google.

En hverjir borga svo styrkina?

Jú auðvitað, við sjálf. Þetta er allt í plati. Greiðslur Íslands til ESB yrðu alltaf talsvert meiri en það sem kæmi til baka sem framlög og styrkir. Tölulegar upplýsingar hjá Eurostat, sem koma beint frá Evrópusambandinu sjálfu, sýna þetta glögglega. Hagræðið, sem aðildin á að færa, slagar ekki nema upp í þriðjung af kostnaði, samkvæmt úttekt fyrrum kommissars Gunthers Verheugen og framkvæmdastjórnar ESB. Skrifræðið étur upp ávinninginn og gott betur.

Þeir sem trúa því að það sé einhver glóra í því að framselja forræði yfir eigin velferð til fjarlægrar valdastofnunar munu samt tala um styrki og ávinning.

Aðildarsinnar ættu að fá lánað slagorð frá grínaranum Gnarr: "ESB - alls konar fyrir aumingja." Því það falla alltaf einhverjir fyrir ölmusum. Og sanniði til, næstu mánuðina munum við reglulega heyra fréttir um að "við fáum alls konar styrki frá ESB", en þeim fylgja ekki upplýsingar um að peningarnir séu sóttir í okkar eigin vasa. 

 

Ný staða í ESB-málinu með „aðlögun“ í stað umsóknar

Vaxa "knérunnar" í ESB?

Í grein í Fréttablaðinu í dag segist greinarhöfundur ekki ætla "að höggva í sömu knérunna". Þessi klúðurslega afbökun á þekktu orðasambandi segir mér að höfundur viti ekki hvað knérunnur er, en hann heldur sig vita það. Þess vegna finnst honum ekkert að því að birta svona vitleysu á prenti, undir fullu nafni og mynd að auki.

En ég ætla ekki að skrifa mola um málfar, heldur innihald greinarinnar, en þar er m.a. umfjöllun í sama "gæðaflokki" um ESB og auðlindirnar.

Höfundur greinarinnar er Andrés Pétursson, formaður Evrópusamtakanna, sem hvatt hefur til "málaefnalegrar umræðu um Evrópusambandið". Maður skyldi ætla að formaðurinn þekkti nokkuð til reglna ESB.

Í grein sinni segir formaðurinn meðal annars:

Hefur Evrópusambandið sölsað undir sig auðlindir Pólverja, til dæmis skógana eða kolanámurnar? Svarið er nei, enda hefur Evrópusambandið engan rétt til þess. Það sem ég hef aldrei skilið eru þau rök nei-sinna að Evrópusambandið ætli sér að sölsa undir sig auðlindir Íslands, þegar ljóst er að það hefur aldrei gert það í öðrum aðildarlöndum.

ESB stjórnar því ekki hvernig þjóðir nýta námur og nytjaskóga, en er hins vegar með sameiginlega sjávarútvegsstefnu sem öll aðildarríki verða að falla undir. ESB stjórnar eingöngu nýtingu á auðlindum sjávar (og að einverju örlitlu leyti nýtingu beitilanda), en hefur ekki afskipti af öðrum auðlindum. Að bera námur og nytjaskóga saman við fiskveiðar er því algerlega út í hött. Eins og að bera saman epli og skrúfjárn.

Hvernig má það vera að formaður Evrópusamtakanna birti svona vitleysu á prenti, sem innlegg í ESB umræðuna? Mér detta tvær skýringar í hug.

1)  Að höfundur skrifi gegn betri vitund í þeim tilgangi að draga upp glansmynd af ESB. Svona skrif gera ekki annað en að leggja stein í götu málefnalegrar umræðu um Evrópusambandið.

2)  Að höfundur þekki í raun ekki sérstöðu sjávarútvegs í auðlindamálum ESB, en haldi sig gera það. Þess vegna finnist honum ekkert að því að birta svona vitleysu á prenti, undir fullu nafni og mynd að auki.

Ég satt að segja veit ekki hvort er verra.