UNDIRMÁLSLÁN - alveg óborganlegt

Íslendingum "stendur til boða" risavaxið myntkörfulán með eigin ríkisábyrgð. Skuldbindingu sem aldrei er hægt að standa undir, sama hvernig ráðherrar reyna að reikna í sig kjark. Það yrði stórasta undirmálslán í heimi. En hvað gerist ef ríkisábyrgð vegna IceSave samninga er hafnað?

Það þýðir ekki að Ísland neiti að borga
Það þýðir ekki að Ísland neiti að semja

Menn óttast meiriháttar erfiðleika ef við segjum nei. Það er ekki flókið að kynda undir hræðslu eftir þá kúgunartilburði sem Bretar hafa sýnt, með ESB sem bakhjarl í pólitísku ofbeldi. En ég fullyrði þó að gífuryrði um refsiaðgerðir og "algjöra einangrun" eigi ekki við rök að styðjast. Það er eins og stjórnvöldum sé mikið í mun að standa gegn þjóð sinni og hræða hana til Kúbu.

Útgangspunkturinn hlýtur að vera: Hvað getum við greitt?

Til hvers að semja um eitthvað sem fyrirfram er vitað að ekki verður hægt að standa undir? Það er ekki heiðarlegt. Slík undirmálslán eru rót heimskreppunnar.

Miklu heiðarlegra er að segja við Breta og Hollendinga "Við viljum standa við allar okkar skuldbindingar að lögum, en því miður, þetta getum við ekki". Leggja svo til að samið verði aftur.

Það er farsælast að semja og skýra þá réttarstöðuna í leiðinni. Þann samning sem Íslendingar hafa sett stafina sína undir er aldrei hægt að réttlæta. Minnisblöð og þvingaðar viljayfirlýsingar fyrri ríkisstjórna breyta engu þar um.

Þó forsendur í fyrri færslu (sjá hér) séu "vægar" er útkoman samt sú að það er algjörlega útilokað að Ísland geti staðið undir afborgunum. Með samþykkt ríkisábyrgðar er verið að dæma íslensku þjóðina til þrenginga og jafnvel fátæktar næstu 20-30 árin. Lengur ef fólksflótti verður mikill.

Þessi IceSave samningur er óborganlegur, en því miður ekki í hinni hefðbundnu jákvæðu merkingu þess orðs.

Skaðleg flokkspólitík?

Það er eitt í þessu dæmi öllu sem ástæða er til að óttast. Það er flokkspólitíkin. Í umræðunni hafa menn skipst með og á móti ríkisábyrgð nokkurn veginn eftir flokkslínum. Það væri skelfilegt ef við sætum uppi með sligandi drápsklyfjar af því að einhverjir þingmenn ákváðu að greiða atkvæði með flokknum sínum en ekki með þjóðinni. Af því að flokkurinn þurfti að líta vel út. Og þjóðin tapar.

 

Getum staðið við Icesave

"Sú óhagkvæmasta og versta í heimi"

Hvað eru þeir orðnir margir sem ítrekað hafa hamrað á að undanþágur geti aldrei orðið nema tímabundnar? Og að frávik verði að "rúmast innan fiskveiðistefnu ESB"? Olli Rehn og Dianna Wallis eru í þeim hópi.

Það er sama hvernig blaðinu er snúið, innganga þýðir alltaf að hin formlegu yfirráð verða ekki á Íslandi heldur í Brussel. Þó þau séu "bara formleg" er það vondur kostur.

Fyrir nokkrum vikum var í frétt á mbl.is haft eftir evrópskum pólitíkus (nenni ekki að gúggla nafnið) að stjórnmálamenn þyrftu að axla ábyrgð á fiskveiðistefnu ESB sem er "sú óhagkvæmasta og versta í heimi."

                                                                          ESB veiðir Ísland í net sín

Hlutfallslegur stöðugleiki er, samkvæmt stefnuriti Samfylkingarinnar, hinn óbrigðuli öryggisventill Íslendinga í fiskveiðimálum. Svo kom út Grænbók ESB um fiskveiðar, 22. apríl, þar sem viðruð er sú hugmynd að leggja þá reglu af. Þar við bætist að útilokað virðist að fá nokkrar undanþágur sem banna erlendar fjárfestingar í útgerð, með tilheyrandi hættum. Svo er það kvótahoppið, samningar um flökkustofna og allir hinir gallarnir. Kostir sem má finna geta aldrei vegið upp þessa stóru galla.

Hætturnar eru of margar og of miklar til þess að menn fari að leika sér að eldinum. Fiskurinn í sjónum við Ísland er okkar gullforði og það má aldrei missa formleg yfirráð yfir þeirri auðlind úr höndunum. Það gæti orðið okkur dýrkeyptara en IceSave þegar fram líða stundir.

Skelfileg reynsla Skota af fiskveiðistefnu ESB