Ef þú trúir því ...

Sem betur fer búum við Íslendingar ekki við þá ógn sem steðjar að ESB og lýst er í viðtengdri frétt. Hér er aldurssamsetningin hagstæðari og fæðingartíðnin hærri. Það eru því fleiri sem standa undir rekstri samfélagsins.

ESB er að breytast í elliheimili, lokað bakvið tollamúra. Samt er enn til fjölmennur hópur sem vill koma Íslandi þangað inn. Sumir vegna evrunnar, aðrir til að losna við spillingu og klíkuskap og enn aðrir bara af því að þeir eru kratar.

Ef þú trúir því að til að losna við spillingu þurfi að ganga í ESB, kynntu þér þá Ítalíu Berlusconis. Mafían þrífst enn þrátt fyrir áratugaveru í sambandinu.

Ef þú trúir því að við losnum við klíkuskap innan ESB, skoðaðu þá nýja frétt frá Frakklandi um skólastrák sem fékk yfirmannsstöðu í La Defense. Hann er sonur forsetans.

Ef þú trúir því að fámennið orsaki klíkuskap og spillingu, þá bendi ég á að Frakkar eru 63,4 milljónir og Ítalir 60 milljónir. Ætli sé einhver spilling í Kína?

Ef þú trúir því að aðild að ESB hefði forðað okkur frá bankahruni, kynntu þér þá bankahrunið á Írlandi, ástandið í Lettlandi og horfurnar í S-Evrópu.

Ef þú trúir því að ESB færi okkur hagvöxt og bætt lífskjör, kynntu þér þá sorglega sögu Nýfundnalands. Örlög okkar innan Nýja ESB gætu hæglega orðið þau sömu.

Ef þú trúir því að ESB færi okkur aukna hagsæld, kynntu þér þá kenningar Elinor Ostrom, nýkrýnds Nóbelsverðlaunahafa í hagfræði, um meðferð og nýtingu auðlinda. Þær mæla gegn inngöngu.

Ef þú trúir því að það sé lýðræði innan ESB, þá leggjum við ekki sama skilning í orðið lýðræði.

Ég trúi því að þessi kreppa gangi yfir eins og aðrar. Ég hef líka trú á íslensku þjóðinni, þrátt fyrir hrunið, að við getum lært af reynslunni og gert betur. Að það sé skynsamlegra að við förum sjálf með forræði eigin mála en að flytja löggjafarvaldið til Brussel.

 

Fjölgun lífeyrisþega stærri vandi en kreppan í ESB

"Glæsileg niðurstaða"

Tvisvar á fáum mánuðum höfum við fengið "glæsilega niðurstöðu" í IceSave málið. Fyrst var það samningurinn 5. júní, svo var það gleðifrétt vikunnar um að aðeins 75 milljarðar féllu á íslenskan almenning.

Því miður reyndist hvoru tveggja rangt.

Hinn glæsilegi samningur var dæmdur ónýtur af Alþingi, eins og sjá má í lögunum um ríkisábyrgð (96/2009) þar sem settir eru fjölmargir fyrirvarar til að lágmarka tjónið. Gleðifrétt vikunnar þurfti síðan að víkja fyrir sannleikanum á innan við sólarhring.

Eftir hádegið í gær hafði rúv.is eftir Lárentsínusi formanni skilanefndar Landsbankans að það yrðu líklega 305 milljarðar sem féllu á þjóðina, sem er fjórfalt það sem gleðifréttin hermdi. Sjálfur giskaði ég á 405 milljarða í bloggfærslu í gær, sem ég tel enn miklu nær sanni ef aðrar forsendur standa óbreyttar.

Samt sem áður ákvað ég að prófa hvað þyrfti til þess að 90% draumaspá Steingríms og Landsbankans rættist. Eina leiðin til þess er að tæpur helmingur af eignum Landsbankans seljist á tveimur árum, en alls er reiknað með sjö árum til að koma eignunum í verð (til að forðast brunaútsölur). Ég gekk eins langt í bjartsýninni og ég taldi mögulegt.
 

Í töflunni hér að ofan er reiknað með að 35% af eignunum lækki höfuðstólinn á fyrstu tveimur árunum. Restin skipst nokkuð jafnt, þó þannig að aðeins standi eftir 11% síðast árið. Einnig er borin saman útkoman, eftir því hvort eignir dugi fyrir 80%, 90% eða 100% af forgangskröfum. Eins og sjá má eru það vextir sem bíta. 

Þar sem ríkisstjórnin vill telja okkur trú um að eignir dugi fyrir 90% af forgangskröfum er sú lína rauðlituð. Í gærkvöldi birti svo Vísir.is frétt þar sem segir: "Enda þótt eignir Landsbankans, dugi fyrir öllum innistæðum af Icesave reikningunum, þurfa Íslendingar samt sem áður líklega að borga hátt í þrjú hundruð milljarða króna í vexti."

Þarna eru menn komnir skrefi nær sannleikanum, sem um leið gerir forsendur í töflunni hér að ofan of bjartsýnar. Það ber því að líta á niðurstöðurnar í ljósi þess. Einnig að hér er ekki talinn með kostnaður skattgreiðenda við uppgjör gamla og nýja bankans, aðeins rýnt í IceSave samninginn einan og sér.

Að reyna að telja almenningi trú um að við getum komist frá IceSave málinu af einhverri sanngirni, meðan byggt er á nauðasamningunum frá því í júní, er óábyrgt útópískt hjal. Séu öll málsgögn skoðuð getur engin niðurstaða talist "glæsileg" sem inniheldur greiðslur íslensks almennings til Breska ríkisins næstu áratugina. Meira um það í næstu færslu. 

 

ESB martröðin

Draumur Samfylkingarinnar er að verða að martröð íslensku þjóðarinnar.

Milljarðar á krossaspurningar í miðri kreppunni. Eftirgjöf í IceSave til að styggja ekki Brussel. Og Össur ennþá utanríkisráðherra.

Bara að Vinstri grænir hefðu nú verið jafn staðfastir og Vaclav Klaus, eins og þessi nýja frétt sýnir. Þá þyrfti ég ekki að sjá eftir að hafa kosið þá. 

 

Svör við ESB-spurningum að verða tilbúin

EKKERT = kr. 326.530 milljónir

Auðvitað þarf að ljúka þessu Icesave máli, en það er ekki sama hvernig það er gert. Í gær kom frétt um að eignir Landsbankans dygðu fyrir 90% af forgangskröfum og að líklega myndu "aðeins 75 milljarðar" falla á ríkissjóð.

Svona málflutningur er, eins og ágætur maður orðaði það, að setja varalit á svínið til að gera það kyssilegra.

Með sömu röksemdafærslu þarf ríkissjóður ekkert að greiða ef eignir Landsbankans duga fyrir öllum forgangskröfum, 100%. En það er ekki svo.

Ef við þurfum "ekkert" að greiða verður reikningurinn aðeins 326,5 milljarðar. Já, aðeins 326.530 milljónir króna. Lánin, sem Bretar og Hollendingar vilja ríkisábyrgð á, bera 5,5% vexti, sem þessa dagana gerir um 100 milljónir á dag. Þau gufa ekki upp þótt varaliturinn sé dreginn fram.

Þetta gerir 34 til 47 milljarða á ári í átta ár. Það er nú allt núllið. **

Gangi draumaspá ríkisstjórnarinnar eftir, þannig að 90% höfuðstólsins greiðist með eignum Landsbankans, verður reikningurinn ekki minni en 405 milljarðar, sem er býsna mikið meira en 75 milljarðar. Það verður fróðlegt að sjá skýringarnar á nýju mati á eignum Landsbankans, sem nú er óvænt komið í 90% en var 83% í júní.

Það hlýtur að koma - mottóið er jú að allt eigi að vera uppi á borðum.

---------- ---------- ----------

** Í þessum útreikningi er miðað við að eignir mjatlist inn á höfuðstólin á sjö árum, mest í lok tímans. Og að fallist verði á nauðsamningana við Breta og Hollendinga. Einnig er miðað við gengi 5. júní, daginn sem nauðasamningarnir voru undirritaðir. Sé miðað við gengið í dag hækkar reikningurinn um litla 20 milljarða. Ekki er tekinn með annar kostnaður vegna uppgjörs gamla og nýja LÍ.

 

Málin að komast á lokastig

ESB setur nýtt met

Vaclav Klaus reynir enn að spyrna við fótum, en hann hefur aldrei dregið dul á andúð sína á ólýðræðislegum vinnubrögðum innan ESB, þar sem 495 milljónir íbúa í 26 löndum fá ekki einu sinni að kjósa um sjálfa stjórnarskrána. Klaus á hrós skilið fyrir andóf sitt.

Með stjórnarskránni frá Lissabon verður sett nýtt met í valdatilfærslu. Þá mun löggjafarvald í 105 málaflokkum flytjast frá þjóðþingum aðildarríkja ESB til Brussel. Hér er meðal annars um að ræða utanríkismál, öryggismál, viðskipti, varnarmál, dómsmál og efnahagsmál. Aldrei fyrr hefur svo mikil valdatilfærsla átt sér stað í einu, innan ESB eða forvera þess.

Þótt fulltrúar allra þjóðanna eigi sæti í Ráðherraráðinu og líka (ennþá) í Framkvæmdastjórninni er það engan veginn sambærilegt við lagasetningu einstakra þjóðþinga.

Með tilfærslu valds til yfirþjóðlegrar stjórnar rofnar tengingin milli kjósenda og þeirra sem fara með löggjafarvaldið. Tengin sem á að vera grundvöllur lýðræðisins. Það er því um leið verið að skerða sjálft lýðræðið.

Til viðbótar er neitunarvald (veto-ákvæði) fellt niður í mörgum málaflokkum og atkvæðavægi innan Ráðherraráðsins breytt, fámennum ríkjum í óhag. Það er vandséð hvaða áhrif Ísland, með 0,064% vægi, hefði á mótun eigin mála í Nýja ESB. Vonandi að Klaus gangi sem allra best að tala máli lýðræðisins. Því skýrari mynd sem umræðan gefur af ESB, því minni líkur eru á að Ísland villist þarna inn.

 

Vill fyrirvara í Lissabon-sáttmála