Ingibjörg Sólrún til varnar Davíð Oddssyni

Ingibjörg Sólrún mætti í Kastljósið í kvöld. Aðeins einu sinni í viðtalinu hækkaði hún róminn lítillega, hvessti sig smávegis og sagði: Það var ekki hann sem byggði þetta upp!

Hún var að tala um Davíð Oddsson og bankakerfið. Það er að hennar mati ekki hægt að kenna honum um eða fullyrða að tilteknir fulltrúar beri ábyrgð. Það var eins og hún lokaði augunum fyrir því að krafan um mannabreytingarnar snýst um aukinn trúverðugleika en ekki að sakfella embættismenn.

Svo kvartaði hún undan óþreyju almennings í biðinni eftir Nýja Íslandi.

Þetta er sama Ingibjörg Sólrún og sagði í viðtali í New York í október að Davíð Oddsson ætti að gera forsætisráðherra þann greiða að víkja svo hann fengi frið til að vinna þau verk sem nauðsynleg eru. Hún er formaður Samfylkingarinnar sem lýsti því yfir að Davíð Oddsson starfaði ekki í umboði hennar í stjórn Seðlabankans. Hvað skyldi valda þessum viðsnúningi?

Auðvitað áttu stjórnir seðlabanka og fjármálaeftirlits að víkja sæti strax í október, til að endurvekja glatað traust. Einnig fjórir ráðherrar, en það er ekki við slíku að búast ef menn gera ekki greinarmun á sekt og pólitískri eða faglegri ábyrgð.

Undir lok viðtalsins tókst henni að svara bæði í norður og suður, um sama atriðið, á sömu mínútunni.

Þegar spurt var um ábyrgð spurði hún á móti: Eiga þingmenn að standa upp í hópum? Hún lét eins og spurningin væri kjánaleg og bætti við að mönnum sé skipt út í kosningum, sem gerist venjulega á fjögurra ára fresti.

Strax á næstu mínútu svaraði hún í hina áttina: Að það gæti verið rétt að einhverjir standi upp til að auka traust. En auðvitað vildi hún ekki nefna nein nöfn, enda búin að lýsa því yfir fyrr í viðtalinu að hún treysti fjármálaráherra til allra góðra verka.

Einu sinni leit ég á Ingibjörgu Sólrúnu sem nýja von í íslenskri pólitík og hef bæði kosið hana til borgarstjórnar og þings. Í dag finnst mér kominn tími á að hún taki sér frí frá pólitík.

Það bar fleira á góma í þættinum; álit umboðsmanns, átökin í Ísrael, björgunaraðgerðir og Evrópumál. „Ég er ekki að hóta einu né neinu" sagði hún um hótanir sínar um stjórnarslit ef samtarfsflokkurinn gerir ekki eins og hún segir. Hún leggur nefnilega mesta áherslu á að ráðast í verk sem hún hefur aldrei fengið umboð til: Að fara í viðræður við Evrópusambandið um aðild Íslands.

Það þarf að kjósa sem allra fyrst.

 

70,3% Íslendinga vilja meira sólskin

Langflestir þeirra sem vilja breyta veðurfarinu á Íslandi, eða 70,3%, vilja meira sólskin. Þá telja 50,6% nauðsynlegt að draga úr úrkomu á láglendi, minnka meðalvind í júlí og ágúst um 5,3 sekúndumetra og hækka meðalhita um 4 gráður, að jafnaði.

OK. Köstum krónunni og tökum upp evru. Hvað svo?

Nú fárast menn yfir auknum þjónustugjöldum, sem tekin eru upp af illri nauðsyn í kreppunni. Vonandi er hægt að aflétta þeim sem fyrst. Og auðvitað eru allir ósáttir við 7% atvinnuleysi, enda er það skaðvaldur hinn mesti.En við viljum kasta krónunni, helst á næstu 6 mánuðum, til að taka upp evru. Hún á að laga meinið og lækna okkur af kreppunni.

En það er því miður ekki hægt að lækna innanmein með því að setja plástur á hnéð.

Fylgifiskarnir yrðu niðurskurður í þjónustu, aukin gjaldtaka til frambúðar og viðvarandi atvinnuleysi. Erum við bættari með það? Hvers vegna ekki að horfast í augu við að það er ekki raunhæfur möguleiki að taka upp evru hér á landi næstu 10 árin og haga vinnunni í samræmi við það. Sér í lagi aðgerðir til að koma í veg fyrir að fjölskyldur tapi eignum sínum. Kreppan fer ekki af sjálfu sér og evran fjarlægir hana ekki heldur.

Svona umræða gerir ekki annað en að beina athyglinni frá pólitísku gjaldþroti. 

Langflestir þeirra sem vilja skipta velja evru